[zaloguj się]
[pdf]

HUMIEN (2) sb m

humien (1), humion (1), [humen]; humien: humion StryjKron (1 : 1).

Teksty nie oznaczają é oraz ó.

Fleksja
sg pl
N humien hum(i)enowie

sg N humien (2). ◊ [pl N hum(i)enowie.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w.

Przełożony klasztoru w kościele wschodnim, ihumen (z grec. ῾ηγούμενος, przez białor. ihumien i ukr. ihumen) [opat – hegumenus Cn] (2): A Michaiło nie máiąc mocy ná odpor Litwie/ drugi raz do Moſkwy ziáchał/ támże go Humion Ruſki w iednym Monaſterze Proſkurem otruł/ po koronáciey Kázimierzowey ná Kroleſtwo Roku 1448. StryjKron 597; [Metropolitowie/ Włádykowie/ Archimendrytowie/ y Humiemowie [!]/ Popi wſzyſcy Ruſcy [...] z ośiádłych Rol/ tákże dáwáć máią po złotemu Konst 195v [uniwersał poborowy z r. 1578]; Archymędrytowie/ Humennowie Konst 203v [uniwersał poborowy z r. 1580].]

W połączeniu z imieniem (1): y zbudowána byłá Cerkieẃ S. Bohorodzice Piecerſkiey/ y vmárł wielebny Chwiedoſziey Piecerſki/ á po nim náſtał Stephan Humien. StryjKron 185.

ZZie