Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KAJAĆ SIĘ

Następne hasło: KAJANIE SIĘ »

KAJANIE (7) sb n

kajanie (6), kajanie się (1); kajanie MurzNT, BielKron, BudNT, CzechEp; kajanie : kajanie się CzechRozm (2 : Z).

Oba a jasne; e z tekstu nie oznaczającego é.

Fleksja

	sg
G	kajaniå, kajaniå się
A	kajani(e)
L	kajaniu

sg G kajaniå, kajaniå się (5). ◊ A kajani(e) (1). ◊ L kajaniu (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII w. s.v. kajać się.

Znaczenia

Wyrażanie żalu, skruchy (7)

Wyrażanie żalu, skruchy; paenitentia PolAnt (7): MurzNT 196 marg; Senat bacżąc ich młode látá á żáłobliwe káiánie y pokorę/ wypuſzcżáli ie pirwſzy raz s tey winy. BielKron 105; BudNT Mar 1/4; to trzebá z wyrokow Bogá ſámego wiedźieć/ iż dźiatki máłe/ nie tylko o grzechu/ o káiániu/ o wyznániu/ o wierze/ nie nie wiedzą: ále zgołá nie znáią dobrego y złego CzechRozm 258v; CzechEp 68.

Wyrażenie: »kajanie (się) za grzechy, grzechow« (1 : 1): á gdzie káiánia zá grzechy nie będzie/ tedy ſłába nádzieiá żywotá wiecżnego. CzechRozm 95v; [potrzeba] káiánia ſie grzechow ſwych CzechRozm 268.

Synonimy: skrucha, upamiętanie, żal.

Cf KAJAĆ SIĘ