Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [KAZYJAKA]

Następne hasło: KAŹCA »

KAZYWAĆ (4) vb impf

ka- (2) OrzRozm, WujNT, kå- (1) GórnDworz.

Fleksja

praet
	sg		pl
2	m	-ś kazywåł	m pers
3	m	kazywåł	m pers	kazywali

praet 2 sg m -ś kazywåł (1). ◊ 3 sg m kazywåł (1). ◊ 3 pl m pers kazywali (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XVIII w.

Znaczenia

Iter. od „kazać”
- 1. Rozkazywać, zalecać (2)
- 2. Przemawiać (2)
  - a. Wygłaszać kazania (1)

Iter. od „kazać”:

1. Rozkazywać, zalecać [cum inf] (2): Ktorzi piyáne sługi ná ich kołaciye prziwodzić kaźiwali. KwiatKsiąż D2; Lácedemoniánie [...] ku pothkániu kazywáli więc gráć ná Cythárách GórnDworz H2v.

2. Przemawiać (2):

kazywać do kogo (1): ponieważ on przodkował w mowie (marg) kázywał do ludu iż był wymownieyſzy. (–). WujNT Act 14/11.

a. Wygłaszać kazania (1): znáć żeś kázywał kiedyś/ boś iáko ná kazániu pod Pánem Kryſtuſem práwicę od lewice/ tákeś pod Krolem Polſkim ná they náſzey rozmowie oddźielił godne od niegodnych. OrzRozm P.

Formacje współrdzenne cf KAZAĆ.