[zaloguj się]
[pdf]

KIERAT (2) sb m

kierat (2), [kierad].

Teskty nie oznaczają é (Cn e jasne); a pochylone.

Fleksja
sg
I kieråd(e)m
L kieråcie

sg [I kieråd(e)m.] ◊ L kieråcie (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Urządzenie do wyciągania ciężarow, też miejsce ciężkich robót, gdzie pracowali skazańcy; ergata, ergastulum Cn (2): [z tej [góry] kruszec kieradem wyciągano LustrKrak II 52.]
[Zwrot: »by w kieracie chodzić«: nie mogą przyść do pokuty/ dla ſpraw y trudnośći świeckich/ ktorymi ſie ták vpletli/ iż záwſze nędznicy by wkieraćie chodzą. WujPosN 1584 369 (Linde).]
Przen: Ciężka, nieustanna praca (2):
Wyrażenie przyimkowe: »w kieracie« (2): Nie ieſtem Theologiem iáko y ty Bráćie/ Ani mi Boże day być w tym twoim kieraćie. Prot C2; W tych dniach miałem dwoie pisanie wḿ naktore lubo wvstawicznym kieraciemym odpisuię ActReg 124.

Synonimy: baran, haspel, kloba, koło, kołowrot, wał, wałek, żoraw.

KW