[zaloguj się]
[pdf]

KOADYJUTOR (5) sb m

k- (3), c- (2).

Oba o oraz a jasne.

Fleksja
sg pl
N koadiuto
A koadiutora koadiutory
I koadiutory
L koadiutorze

sg N koadiutor (1). ◊ A koadiutora (1). ◊ L koadiutorze (1). ◊ pl A koadiutory (1). ◊ I koadiutory (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn) – XVIII w.

1. Urzędnik reprezentujący władcę; coadiutor JanStat [coadiutor – przypomożnik BartBydg] (2): Téż wſzyſtki ſzkody/ [...] oſobam Duchownym y Swietckim y inym którymkolwiek przez nas/ poddáné/ Koadiutory/ y té którzy przy nas ſtali/ [...] w źiemiách Pruſkich álbo indźie vczynioné [...]: té máią bydź [...] z gruntu vſpokoioné SarnStat 1078, 1086.
2. praw. Pomocnik przy dokonaniu przestępstwa (2): (nagł) O KOADIVTORZE (–) Winy od pomocników któré przedtym bywáły płáconé. IEſli kto będźie pozwan z pomocniki/ á on pozwány nie záſtąpi/ aliâs nie rzecze/iż pomocników nie záſtępuię mnie równych y nierównych [...]: tedy zápłáći winę SarnStat 581, 1307.
3. Duchowny dodany do pomocy duchownemu wyższego stopnia, z możliwością następstwa po jego śmierci; episcopus designatus a. nominatus Cn (1):
Wyrażenie: »koadiutor biskupstwa« = sufragan (1): Dokonał [ten pokój] w Sżcżećinie mieśćie Pomorſkich Xiążąt przez Doctorá Marćiná Cromerá coádiutorá Byſkupſtwá Wárminſkiego y inſze. BiałKaz M.

Synonim: 2. pomocnik.

ZCh