[zaloguj się]
[pdf]

KOBYLENIE (2) sb n

Teksty nie oznaczają ó oraz é; o prawdopodobnie jasne (tak w kobyła).

Fleksja
sg pl
A kobyleniå
I kobyleni(e)m

[sg I kobyleni(e)m.] ◊ pl A kobyleniå (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI(XVIII) – XVIII w.

Kłoda drzewa najeżona ostrymi palami; gruby pień ze sterczącymi gałęziami broniący dostępu do czegoś; ericius, obex, praetenturae Cn [w sg w funkcji coll. i w pl] (2): ZapMaz VII G 1/386; przeto ſłuſzney obrony miáſto nie ma áni dokońcżenia/ áni muru/ áni wáłow/ tylko z drzewá Kobylenia pocżyniono przez vlice BielKron 430; [Kazano mu pierwej kobyleniem drogę zaczynić, że nie mógł jechać KromHist 29].

Cf [KOBYLINA]

ZCh