Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KOLLEIJAT

Następne hasło: KOLLEIJATSKI »

KOLLEIJATA (3) sb f

k- (2), c- (1).

Pierwsze a pochylone, końcowe jasne; o oraz e prawdopodobnie jasne (tak w kolleijat).

Fleksja

	sg
N	kolleijåta
A	kolleijåtę

sg N kolleijåta (1). ◊ A kolleijåtę (2).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Zespół kapłanów pracujących przy jednym kościele i przeważnie żyjących wspólnie według jednej reguły (kanoników) (1)
2. Kościół, przy którym istnieje kapituła kanoników (2)

1. Zespół kapłanów pracujących przy jednym kościele i przeważnie żyjących wspólnie według jednej reguły (kanoników) (1): Then tho Henryk záłożył kośćioł świętego Krzyżá we Wrocſłáwiu/ y Kollegiatę kniemu nádał. BielKron 366v.

2. Kościół, przy którym istnieje kapituła kanoników (2): Też w Sędomierzu/ y w Wiſlicy Kollegiatę záłożył BielKron 376.

W połączeniu z nazwą (1): w Káliſzu v S. Páwłá pogrzebion gdzie dziś Collegiatá pánny Máriey zową puł tumu BielKron 357v.

Cf KOLEIJATURA, KOLLEIJUM