[zaloguj się]
[pdf]

1. KOSIĆ (10) vb impf

o jasne.

Fleksja
inf kosić
indicativus
praes
sg pl
1 koszę
2 kosisz
3 kosi koszą
praet
sg
3 m kosił

inf kosić (1). ◊ praes 1 sg koszę (2). ◊ 2 sg kosisz (I). ◊ 3 sg kosi (4). ◊ 3 pl koszą (1). ◊ praet 3 sg m kosił (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Siec, ciąć kosą; falcare, falcitare Mącz, Cn; tondere Cn (10): To mowi Pan/ I pádnie trup cżłowiecży [...] iákoby ſiáno zá tyłem tego ktory kośi [quasi foenum post tergum metentis] Leop Ier 9/22.

kosić co (5): Gdy ſię pokrzywy mnożą/ iáko ich nie koſić? Prot C2v; Siáno kośił S. Ekwicyuſz. SkarŻyw 212 marg, 212; On [oracz] ląki/ ón polá kośi/ A do gumná wſzytko nośi KochSob 70; SarnStat 671.

W charakterystycznych połączeniach: kosić siano (2), trawę (2), łąki, pola.

Szereg: »żąć, kosić« [szyk 2 : 1] (3): Falco, Znę/ Koſzę Mącz 117b, 117b; Nie rad żnieſz/ nie rad kośiſz: á w ćieniu rad śiadaſz/ A żeńcom y koſarzom z kobiałki wyiadaſz KlonWor 45.
Przen: Zabijać [kogo] (1):

W porównaniu (1): A w ręku márną koſę ták ſtráſzliwą nośi/ Ze ią ony nędzniki iáko trawę kośi. RejWiz 82v.

Synonimy: siec, żąć.

Formacje współrdzenne: dokosić, pokosić, skosić; pokoszać.

Cf KOSZENIE, 1. [KOSZONY]

IM