Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KRAŚĆ

Następne hasło: KRAŚNIE »

KRAŚĆ SIĘ (5) impf

sie (4), się (1).

Fleksja

3 sg praes kradnie się (5).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Stąpać za kimś w złych zamiarach, skradać się (4)
2. Dostawać się gdzieś ukradkiem, wbrew czyjejś woli, wkradać się; w przen (1)

1. Stąpać za kimś w złych zamiarach, skradać się (4):

kraść się za kim (1): Siedzi [duszyczka] iáko Skowronek/ gdy w krzewinę wpádnie/ Gdy ſie ćicho przy zyemi Kobiec zá nim krádnie. RejWiz 189v.

W porównaniu (1): [o Kupidynie] A iáko Lis zá gorą ták ſie ćicho krádnie/ Ani ſie ſam obacżyſz gdyć kurá popádnie. RejWiz 41v.

W przen (2):

kraść się do kogo (1): [czart] ſtoi nád thobą/ krádnie ſie do ciebie/ iákoby ią [duszyczkę]/ v ciebie wyłudził ábo wydárł/ á Potym rozdrapał. RejPos 20.

kraść się za kim (1): A on ſam iego fráſunk/ vmorzy go ſnádnie. A co ſie dziwnych przygod/ zá nim zewſząd krádnie. RejZwierz 21.

2. Dostawać się gdzieś ukradkiem, wbrew czyjejś woli, wkradać się; w przen [w kogo] (1): Ięzyk mi zmilknie/ płomięń ſię w mię krádnie/ W vſzu mi piſczy/ noc przed oczy pádnie/ Pot przez mię biie/ drżę wſzytek/ v bládnę KochFr 80.

Formacje współrdzenne cf KRAŚĆ.