[zaloguj się]
[pdf]

KRZYKAĆ (3) vb impf

Fleksja
inf krzykać
indicativus
praes
pl
3 krzykają
imperativus
sg
2 krzykåj

inf krzykać (1). ◊ praes 3 pl krzykają (1). ◊ imp2 sg krzykåj (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w. (z Cn).

1. Wydawać donośny głos, pokrzykiwać; conclamare Cn (2):
a. O ludziach (1): Być ich nie ſpłoſzył z mieyſcá/ áni krzykay/ Ani ich tykay KlonFlis G3v.
b. O mit. satyrze (1):

W porównaniu (1): [satyry] nágo chodzą/ z źwirzem żywą/ koſmáći/ mowy żadney nie máią/ tylko iáko małpy krzykáią. BielKron 8.

2. Strofować kogo, narzekać na kogo; tu w przen [na kogo] (1): miłośnik ku pániey przyſzedſzy z nią ſpał/ a byli tám trzey kurowie w dworze/ y pocżął ieden z nich w pułnocy ná pánią bárzo krzykáć. Tedy páni [...] pytáłá dziewki [...] Powiedz mi dziewko miła co ten kur wykrzyka? [...] Then kur ſzcżebiece/ że ty cżyniſz krzywdę pánu ſwemu. HistRzym 109.

Formacje współrdzenne cf KRZYCZEĆ.

Cf KRZYKANIE

IM