[zaloguj się]
[pdf]

KUKAĆ (6) vb impf

Fleksja
inf kukać
indicativus
praes
sg pl
3 kukå kukają
praet
pl
3 subst kukały

inf kukać (2). ◊ praes 3 sg kukå (2). ◊ 3 pl kukają (1). ◊ praet 3 pl subst kukały (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.

1. Wydawać głos „kuku” (o kukułce); coccizare, cuculare Cn (4): RejWiz 24v; Chwalebne Ipráwy Páńſkie głośno wyſławiáli. Koſſowie y Grzywacy/ kukáły/ Gżegżołki BielSen 6.
W przen (1):
Fraza: »[komu] we łbie kuka« = komuś w głowie szumi, ktoś szaleje (1): Iáko Grzywacż Gżegżołki wnet Wenuſá ſzuka/ Więc iáko Paryſkowi/ też mu we łbie kuka. RejZwierz 43.
Przen: Zachowywać się jak kukułczę w cudzym gnieździe, panoszyć się (1): Onym ſwym Kukułcżętom dodawa y rády Iákoby Oycowice do końcá oſzukáć: By mogli Przybyſzowie w onych dobrách kukáć. KlonWor 62.
2. Nawoływać, zawodzić śpiewnie, narzekać (2): Tákież náſz miły pater gdy w vlicy kuka/ Aby mu ſie Gżegżołká gdzye w kącie ozwáłá RejWiz 38.

kukać kogo (1): (did) Czart zle tuſzy kupczowy. (‒) Niewczas tego duſko kukaċ Dawno bylo Laſky ſukaċ. RejKup h2.

[W rymie: szuka ‒ kuka (3).]

Formacja współrdzenna: pokukać.

JB