[zaloguj się]
[pdf]

LARMA (2) sb f

larma (1), lerma (1); larma KochSz; lerma Calep.

Oba a jasne; e z tekstu nie oznaczającego é.

Fleksja
sg
N lerma
A larmę

sg N lerma (1). ◊ A larmę (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Wezwanie do gotowości bojowej, zwrócenie uwagi na niebezpieczeństwo, alarm, czasem w formie melodii granej na instrumencie dętym lub wybijanej na bębnie itp. (z włos. allarme) (2): [Lármá/ ex germ. Classicum. Volck Kkkv.]

larma do czego (1): Bellicum, Cantus ad arma vocans, signum praelii ineundi tuba datum ‒ Lerma do bitwy, pobutka do potkąnią. Calep 127a.

W przen (1):
Zwrot: »uderzyć w larmę« (1): Krol zátym do nich bliżey ſie przyſiędzie/ Wſzyſcy cżekáią/ co nákoniec będzie. Vderzą w lármę KochSz C3v.

ZZie