Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [LAUDUM]

Następne hasło: LAUROWY »

LAUR (1) sb m

Fleksja

G sg låuru.

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XVIII w.

Znaczenia

bot. Laurus nobilis L. (Rost); drzewo z rodziny wawrzynowatych (Lauraceae); wawrzyn, bobek; wawrzynowe, bobkowe drzewo lub krzew (z liści lauru robiono wieńce dla zwycięzców)

bot. Laurus nobilis L. (Rost); drzewo z rodziny wawrzynowatych (Lauraceae); wawrzyn, bobek; wawrzynowe, bobkowe drzewo lub krzew (z liści lauru robiono wieńce dla zwycięzców); carpophylon, mustace, pelasgus Cn [laurus – bobkowe drzewo Mymer¹ 19v, Calep; ‒ laurowe albo bobkowe drzewo Mącz 186a; bobek drzewo – laurus Cn]: Nam z Zdroiu Káſtálſkiego náſz Phoebus bez brody/ W złote cżáſze niech cżerpa nieśmiertelney wody. Zdobiąc Skronie liſtkámi Lauru źielonego/ Ktore ſię ſtrzał nieboią Grudniá śrzonowego. RybGęśli B3.

Synonimy: bobek, »bobkowe drzewo«, »krzak bobkowy«, »laurowe drzewo«.