Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: LEZĄCY

Następne hasło: [LEZIWO] »

LEZIENIE (2) sb n

Pierwsze i drugie e jasne, końcowe z tekstow nie oznaczających é oraz -é.

Fleksja

	sg
N	lezieni(e)
A	lezieni(e)

sg N lezieni(e) (2). ◊ [A lezieni(e).]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Znaczenia

1. Natrętne wciskanie się gdzieś, pchanie się; tu przen (1)
2. Wypadanie (o włosach) (1)

1. Natrętne wciskanie się gdzieś, pchanie się; tu przen [czego na co] (1): Obversatio, Obieránie ſie w czym/ lnienie/ ście/ lezienie czego ná myśl álbo wicie/ plecienie czego ná oczu. Mącz 488b.

2. Wypadanie (o włosach) [czego] (1): Capillorum defluvium vel profluvium Padánie/ albo lezienie włoſow. Mącz 34c; [Włoſow leźienie cżyni lecżyć. SienHerb 347a (Linde s.v. leźć)].

Synommy: 1. plecienie, szcie, wicie; 2. padanie.

Cf LEŹĆ