[zaloguj się]
[pdf]

LICEMIERNICZY (5) ai

licemierniczy (5), [lucemierniczy].

Oba e jasne.

Fleksja
sg
fNlucemierniczå
pl
G licemierniczych
D licemierniczym
A m pers licemierniczé
subst licemiernicz(e)
I m licemierniczymi

[sg f N lucemierniczå.] ◊ pl G licemierniczych (1). ◊ D licemierniczym (1). ◊ A m pers licemierniczé (1). subst licemiernicz(e) (1). ◊ I m licemierniczymi (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

Przymiotnik od „licemiernik”; należący do licemiernika, związany z licemiernikiem, właściwy licemiernikowi (5): y zrzućiwſſy tę błazeńſką kápicę ze wſſyſtkimi zabobony licemyerniczymi/ przyyąłbyś ewángelią. KromRozm I A3v, Pv; Ewányelia Niedzyele iedennaſtey po Troycy ſwiętey [...]. Przećiwko poſtáwam á hardym myſlam Licemiernicżym. RejPos 199; BiałKat 56; [Tákowa lucemiernicza obłudnoſć/ ktorzy zakon obłudnie chowáli ErazmJęzyk Z4].

W charakterystycznych połączeniach: licemiernicza(-y, -e) myśl, obłudność, serce, sługa, ustawa, zabobon.

Szeregi »biskupi i licemierniczy« (1): A w ten cżas Iudáſs zebráwſfy ſlugi biſkupié ij licemiernicżé/ ſſukál milégo Iezuſa OpecŻyw 104v.

Cf LICEMIERNICSKI, LICEMIERNIKOW

KN