Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ŁAGODLIWOŚĆ

Następne hasło: ŁAGODNICZEK »

ŁAGODLIWY (4) ai

a jasne; o prawdopodobnie jasne (tak w łagodny itp).

Fleksja

sg
m	N		n	N	łagodliw(e)
m	A	łagodliwy	n	A

pl
N	subst	łagodliw(e)
A	subst	łagodliw(e)
inne formy
pl I - łagodliwémi

sg m A łagodliwy (1). ◊ n N łagodliw(e) (1). ◊ pl N subst łagodliw(e) (1). ◊ A subst łagodliw(e) (1). ◊ [I łagodliwémi.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI – XVII w.

Znaczenia

1. Łaskawy, dobrotliwy (4)
2. [Ujmujący, miły]

1. Łaskawy, dobrotliwy (4) : RejPs 75v; [Św. Paweł] był oſſądzon nawiećny Zjwot y vſłyſſał łagodliwy głos Bożi RejKupSekl a7v.

Wyrażenie: »łagodliwe słowo« (1): IVż ſie wzruſſyło ſerce moie ná łágodliwe ſlowá/ ktore ia zynemi vczynki ſwoiemi ofiáruię krolowi ſwemu RejPs 67v.

Szereg: »łagodliwy a barzo łaskawy« (1): Drugie [płanety] ſą łágodliwe á bárzo łáſkáwe/ Gdy przypádnie ich władza/ iuż więc káżde ſpráwy/ Idą ná wſzem łágodnye że ſie wſzytko śmieie RejWiz I28v.

2. [Ujmujący, miły:

Wyrażenie: »łagodliwe słowa«: Tego [Eneasza] teraz Phenicka Dido zátrzymywa Lágodliwémi ſłowy VergKoch 29 (Linde).]

Synonimy: 1. dobrotliwy, łaskawy; 2. miły, wdzieczny.

Cf ŁAGODNY