« Poprzednie hasło: ŁUPAJĄCY | Następne hasło: ŁUPANY » |
ŁUPANIE (9) sb n
a jasne, w e wahania.
sg | pl | |
---|---|---|
N | łupanié | łupaniå |
A | łupanie | |
I | łupanim | |
L | łupaniu |
sg N łupanié (3); -é (2), (-e) (1). ◊ A łupanie (4); -e (2), -(e) (2). ◊ [I łupanim.] ◊ L łupaniu (1). ◊ pl N łupaniå (1).
Sł stp brak, Cn w innym znaczeniu, Linde XVI – XVIII w. s.v. łupać.
łupanie w czym (3): SienLek S2v; Ischiacus — Maiaci whudziech łupanie. Calep 565a, 565a.
W połączeniach szeregowych (2): O Francoch/ łamániu/ álbo łupániu: o zádniku y pádániu ćiáłá SienLek 129v; ieſt téż chorób niemáło/ co z głowy pochodzą/ á ćieplicámi hámowáć ſye mogą: iáko łupánia/ puł głowy bolenia/ powietrza ruſzenié/ ſkurczenié/ vſt/ ſzyie/ álbo inſzych członków drzenié Oczko 14.
W charakterystycznych połączeniach: łupanie czuć, mieć; łupanie w stawiech, w udziech (2).
»łamanie albo łupanie« (1): Lamánié álbo łupánié w ſtáwiéch/ 1. 130. a. SienLek S[ss]2v; [ktore [wilgoci] gdy się w ktorym ſtáwie záſtánawiáią/ cżynią bolenie wielkie/ ktore drudzy łupánim álbo łamánim zową. Cresc 1571 164 (Linde)]. [Ponadto w połączeniu szeregowym 1 r.].
Cf ŁUPAĆ
TK