Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ŁUPIASTY

Następne hasło: ŁUPIĄCY SIĘ »

ŁUPIĄCY (4) part praes act

Fleksja

sg
m	N	łupiący
m	G	łupiąc(e)go

pl
G		łupiących

sg m N łupiący (2). ◊ G łupiąc(e)go (1). ◊ pl G łupiących (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Odzierający ze skóry (2)
- Przen: Prześladujący, gnębiący (1)
2. lek. Łuszczący się (2)

1. Odzierający ze skóry [co] (2): [Chrystus] to wſzytko [prześladowanie] w ſwych wiernych od báłwáná páſterzá niemego/ od naiemniká owce łupiące^go y od zołdakow iego ćierpi? CzechEp 26.

Przen: Prześladujący, gnębiący [kogo] (1): Bo ták mowi Iehowá Cewáoth/ zá sławą posłał mię do narodow łupiących was [spoliantes vos] bo kto ſię dotyka was/ dotyka ſię zrzenice oká mego. BudBib Zach 2/8.

2. lek. Łuszczący się (2):

Wyrażenie: »łupiący trąd« = mentagra BartBydg, Murm (2): BartBydg 89; Mentagra, Schuppechte auſſetzickeyt ym antlitzhals vnd henden. Lupyąci trąd Murm 69.

Cf ŁUPIĆ