[zaloguj się]
[pdf]

NABIEGANIE (3) sb n

Oba a jasne; pierwsze e prawdopodobnie jasne (tak w bieganie), końcowe z tekstu nie oznaczającego é.

Fleksja
sg pl
N nabieganie
G nabieganiå
A nabieganiå
I nabiegani(e)m

sg N nabieganie (1). ◊ G nabieganiå (1). ◊ [I nabiegani(e)m.] ◊ pl A nabieganiå (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

1. Wywieranie nacisku przez uporczywe przychodzenie; naleganie (3):

nabieganie na kogo (1): oprocz tych rzeczy ktore zewnątrz przypadáią: nábiegánie ná mię co dźień [instantia mea cotidiana]/ ſtáránie o wſzytkie kośćioły. WujNT Cor 11/28.

nabieganie czyje (1): Miłośiernieyſzy Pan Bog ieſt niźli on ſędźia ktory ſię Bogá nie bał/ y ludźi nie wſtydźił/ iednák wdowkę dla iey nábiegánia ſądźić muśiał y odpráwić. SkarKazSej 703b.

W przen (1):
Szeregi »razy i nabiegania [czego]« (1): A cżem kto vbożſzy/ á álbo do vwiárowánia krzywdy mdleyſzy/ álbo do vcżynienia niegotowſzy/ tem bárźiey podległ pod rázy y nábiegánia [ictibus ac impressioni] tey wolnośći [dochodzenia tego co się prawem wygrało]. ModrzBaz 141.
2. [Napadanie w celu grabieży: Bo naprzod Tátárowie cżęſtem nábiegániem Podolſką y Ruſką źiemię puſtoſzyli PaprHerby 620 (Linde).
Wyrażenia: »nabieganie w granice«: y źimie tákie w ich gránice nábiegánie cżynić będziemy mogli BusLic 52v.]

Cf [NABIEG], NABIEGAĆ

LW