Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: NACZYNIĆ

Następne hasło: NACZYNIE »

NACZYNIĆ SIĘ (6) vb pf

sie (5), się (1).

a jasne.

Fleksja

praet
	sg
2	m	-ś się naczynił
3	n	náczyniło się

fut 3 sg naczyni się (2). ◊ praet 2 sg m -ś się naczynił (1). ◊ 3 sg n náczyniło się (3).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

Znaczenia

I. Pf od „czynić”, ‘powodować’ z formantem na- + się wyrażającym nadmierność (1)
II. Uczynić się, powstać w wielkiej ilości (z subiektywnym podkreśleniem wielości) (5)

I. Pf od „czynić”, ‘powodować’ z formantem na- + się wyrażającym nadmierność [czego (pl)] (1): áleś ſie vſtáwnie nácżynił deſpektów/ y nárzékánia bráćiéy twoiéy OrzJan 54.

II. Uczynić się, powstać w wielkiej ilości (z subiektywnym podkreśleniem wielości) [podmiot kogo (cołl), czego (pl) a. wiele kogo, czego; orzeczenie 3 sg (n)] (5): Bowiem cżaſu ſpania nacżyni ſie wnątrz wiele wilgotnoſci kthorich ciepło nie ſtrawi GlabGad L2v; Ale iáko mowią/ która rzecż poſpolicieie nie ma powagi/ takież dziś w máłey powadze ći braćiſzkowie iż ſie ich wiele nácżyniło BielKron 183; SienLek 5; BudBib Ier 2/28; więcey ſie iuż ſnadź gminu loźnego niż właſnych poddánych nácżyniło PowodPr 71.

Formacje współrdzenne cf CZYNIĆ SIĘ.