[zaloguj się]
[pdf]

NADŁOŻYĆ (3) vb pf

a oraz o jasne.

Fleksja
inf nadłożyć
praet
sg
1 m nadłożyłem
2 m nadłożył
imperativus
sg
2 nadłóż

inf nadłożyć (1). ◊ [fut 1 sg nadłożę. ◊ 2 sg nadłożysz.] ◊ praet 1 sg m nadłożyłem (1). ◊ [2 sg m nadłożył.] ◊ imp 2 sg nadłóż (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI i XVIII w.

1. Uzupełnić, nadsztukować (2):

nadłożyć co (1): Aczći ſye muśi ón chróſt zlégáć który ieſt w Vpuſt włożóny. Ale co ſye zlęże/ tho ty záś drzewem nádłoż Strum M4v.

W przen [czego] (1): A iákóż vczyć máią nie vmieiąc ſámi: Muſzą pewnie nádłożyć Kazánia báśniámi. KochZg A3v.
2. Dodać [co] (1): Nádłożyłem téż tákowyſz Vkázácz przed tym/ który vkázuie wſzelkiégo członku chorobę SienLek a3v.
[Zwrot: »nadłożyć sam siebie« = ofiarować się, poświęcić się: A ia lepak barzo rad náłożę [impendam] y nádlożę [!] ſam ſiebie [superimpendar ipse] zá duſſe wáſſe: áć miłuiąc waſz [!] więcey/ máło ieſtem od waſz [!] miłowan. Leop 2. Cor 12/15 (Linde).]
3. [Wydać (o pieniądzach) [co]: Cokolwiek ſwego nádłożyſz/ ia gdy ſie náwrocę/ tám tobie zápłácę. WujPosN 1584 205 (Linde).

nadłożyć na co: in medicos restituat poſtvpy mv zamijeſzkanych roboth/ y co nalekij nadlozil TomZbrudzBrul Ex 21/19.]

Synonim: 2. dodać.

Formacje współrdzenne cf ŁOŻYĆ.

Cf NADŁOŻENIE

KCh