[zaloguj się]
[pdf]

NAGNIEWAĆ SIĘ (2) vb pf

się (1), sie (1).

Oba a jasne; e prawdopodobnie jasne (tak w gniewać).

Fleksja
plusq
sg
3 m był się nagniewåł

plusq 3 sg m był się nagniewåł (1). ◊ part praet act nagniewåwszy się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) i XIX w.

Znaczenia
Pogniewać się (2): Ná ktorym vpominániu gdy przeſtác [!] niechćieli/ goſpodarz nágniewawſzy ſię/ ſzedł do kośćiołá/ dom gośćiom zoſtáwiwſzy. WerGośc 229; [Iuż miła mátko podług thwoiey rády kuśiłam mego páná iákoś mi kazáłá/ á on nágniewawſzy ſie gdy widział iżem ięłá trochę płákáć/ wſzyſthko mi odpuśćił HistPonc F4v].

nagniewać się na kogo (1): Mihi quod de fendissem leviter succensuit, Dla tego ſie był ná mię nágniewał yżem brónił. Mącz 344a.

Formacje współrdzenne cf GNIEWAĆ SIĘ.

LW