[zaloguj się]
[pdf]

NAGRODZICIEL (3) sb m

na- (2), nå- (1); na- Leop; na-: nå- ModrzBaz (1:1); teksty nie oznaczają ó oraz é; o prawdopodobnie jasne (tak w nagrodzić); -ciél, -ciel- (tak w -ciel).

Fleksja
sg pl
N nagrodziciel
G nagrodziciela nagrodziciel(o)w

sg N nagrodziciel (1). ◊ G nagrodziciela (1). ◊ pl G nagrodziciel(o)w (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI ‒ XVII w.

1. Ten, który daje zapłatę według zasługi (2):

W połączeniu szeregowym (1): tego też chce lepſzy nád przyrodzenie Bog/ on naywyżſzy Miſtrz/ Hetman/ mśćićiel/ y nágrodźićiel [hoc melior natura Deus, ille magister, imperator, vindex et remunerator]. ModrzBaz 136v.

Wyrażenie: »nałaskawszy nagrodzieiel« (1): która pochwala [!] záprawdę v Bogá onego naſpráwiedliwſzego ſędźiego/ á nałáſkáwſzego nagrodźićielá ieſt ze wſzech naywiętſza [remuneratorem benignissimum] ModrzBaz 58v.
2. Ten, który wyrównuje szkody, straty (1):
Wyrażenie: »nagrodziciel szkody« (1): Bogáthego gdy podeydą/ wiele ma nágrodzićielow ſzkody [recuperatores] Leop Eccli 13/26.

Synonimy: odpłaciciel, odpłaćca.

Cf NAGRODZCA

ES