[zaloguj się]
[pdf]

NAKARAĆ (3) vb pf

Pierwsze a jasne, drugie pochylone.

Fleksja
conditionalis
sg
2 m byś nakåråł
impersonalis
con by nakåråno

fut 3 sg nakårze (1). ◊ con 2 sg m byś nakåråł (1). ◊ impers con by nakåråno (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

1. Wymierzyć karę; ukarać (2):

nakarać kogo (G a. A) za co (1): To niewolſtwo włożono ieſt ná nie áby ich nákarano zá zdrádę BibRadz I 126a marg.

W przen [kogo (po przeczeniu)] (1): ieſli go nie nákarze ſzkodá/ Niebeśpiecżeńſtwo y cżęſta przygodá/ Ia go też niecham w przedſięwźięćiu iego Sżyprá Polſkiego. KlonFlis D4v.
2. Ponieść karę [czego [= za co]] (1): A takiem iuż na tym ieſt bis więzienie ćirpiał A tam ſwey zuffałoſći na potym nakarał RejJóz I3.

Formacje współrdzenne cf KARAĆ.

Cf [NAKARANY]

KCh