« Poprzednie hasło: NAKARAĆ | Następne hasło: [NAKARANY] » |
NAKARAĆ SIĘ (13) vb pf
sie (11), się (2).
Pierwsze i trzecie a jasne. ◊ W inf -ka- (3), -kå- (2); -ka- RejPs, RejPos, PudłDydo; -kå- RejRozpr, RejZwierc. ◊ W pozostałych formach -kå-.
inf | nakarać się |
---|
praet | ||||
---|---|---|---|---|
sg | pl | |||
2 | m | -eś się nakåråł | m pers | -ście się nakarali |
conditionalis | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | by się nakåråł |
inf nakarać się (5). ◊ fut 3 sg nakårze się (4). ◊ 3 pl nakårzą się (1). ◊ praet 2 sg m -eś się nakåråł (1). ◊ 2 pl m pers -ście się nakarali (1). ◊ con 3 sg m by się nakåråł (1).
Sł stp, Cn brak, Linde XVI ‒ XVII w. s.v. nakarać.
- I. Pf od „karać się”
(12)
- 1. Wziąć sobie za przestrogę (7)
- 2. Opamiętać się, poprawić się na skutek kary (2)
- 3. Ponieść karę (3)
- II. Pf „karać” ‘wymierzać karę’ zformantem na- + się wyrażającym dosyt (1)
nakarać się z kogo, z czego (2): RejZwierc 194; Wáżę ſie y tę prośbę vcżynić dáremnie/ (A może ſie nákaráć káżdá inſza ze mnie). PudłDydo A4v.
nakarać się czym (1): Gdy [kmiotek łotr] záśieie/ odpuśćić mu robotę/ á zaśiewek iego Vrzędowi kázáć wźiąć/ y przedáć kiedy drożey: [...] Ieſli ſie tym nie nákarze/ ze wśi wygnáć. GostGosp 36.
[nakarać się czym: Około karania jużem wyszey napisał, iż baczny dosyć sie słowy a zmarnowaną twarzą hetmańską albo i rotmistrza swego nakarze UstWojsk 1559/86.]
Formacje współrdzenne cf KARAĆ.
KCh