[zaloguj się]
[pdf]

1. NAKARMIENIE (5) sb n

Pierwsze a oraz pierwsze e jasne, drugie a i końcowe e pochylone.

Fleksja
sg
N nakårmienié
G nakårmieniå
L nakårmieniu

sg N nakårmienié (3); -é (1), -(e) (2). ◊ G nakårmieniå. ◊ L nakårmieniu (1).

Sł stp notuje, Cn, Linde brak.

Danie pokarmu, zaspokojenie czyjegoś głodu [w tymi kogo, czego (4)] (5): ſłodkie rzecży richley w żyły idą, y więtſzą moc maią nakarmienia, gdyż więcey napełniaią GlabGad I5; Mowił do tłuſzcżey po nákarmieniu/ iey ná puſzcży BiałKaz F4.
W przen [czego = czym] (1): owe ſámołowki/ ábo nákarmienie kogo forthki/ kruká/ wilká/ y inych ſmrodliwych á ſproſnych rzecży/ nic trefnego w ſobie nie máią. GórnDworz T6v.
Przen (2):
a) O Komunii świętej [czego = czym] (1): widzątz lezus Iudáſſa tym więcéy zatwardzialégo/ którego anij iego pokora [...] ani nakármienijé ciała iego náſwiętſſégo niemoglo zmiękcżytz/ [...] iąl gorzko plakatz nad grzéchem ij potępienim iego OpecŻyw 93v.
b) Zaspokojenie czyichś potrzeb duchowych (1):
Szereg: »nakarmienie i posilenie« (1): nakarmienie y posilenie duſz náſzych. LatHar 199.

Synonim: nasycenie.

Cf NAKARMIĆ

KCh