| « Poprzednie hasło: NAKAZIĆ SIĘ | Następne hasło: [NAKAZOWANIE] » |
NAKAZOWAĆ (4) vb impf
Pierwsze i drugie a jasne.
Fleksja
| indicativus | ||
|---|---|---|
| praes | ||
| sg | ||
| 1 | nakazuję | |
| 3 | nakazuje | |
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | n | nakazowało |
| impersonalis | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| praet | nakazowåno | |||||
| participia | ||||||
| part praes act | nakazując | |||||
praes [1 sg nakazuję.] ◊ 3 sg nakazuje (1). ◊ praet 3 sg n nakazowało (1). ◊ impers praet nakazowåno (1). ◊ part praes act nakazując (1).
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVIII w. s.v. nakazać.
Znaczenia
Wydawać nakaz, polecać, zarządzać; decernere, denuntiare, edicere, imperare, imponere, iniungere, irrogare, pronuntiare Cn [co] (4): [Nákázuię/ Iniungo, denuncio. Volck Mmmv.]
Przen: Zmuszać (1): LAto ſámo robotę nákázuie: goſpodarze dobrzy po polu ſie ſnuią GostGosp 102.
a. O przepisach prawnych i religijnych (3): kauzy Duchowné [...] wolnémi czyniémi y káſsuiemi od wſzelákich Dekrétów [...] nákázuiąc reſtituciią dóbr Duchownych vigore ſądu Kápturowégo odiętych. SarnStat 876; Práwo Boże/ choć o naywiętſze wyſtępki táką wieſzoną śmierć nákázowáło PowodPr 79.
nakazować komu (1): nie znosili tego co im nákázowano [quod dicebatur] WujNT Hebr 12/20.
Formacje współrdzenne cf KAZAĆ.
KCh