[zaloguj się]
[pdf]

NAMIOTAĆ (7) vb pf

Pierwsze a oraz o jasne.

Fleksja
praet
sg pl
3 m namiotåł m pers namiotali
impersonalis
praet namiotåno
participia
part praet act namiotåwszy

praet 3 sg m namiotåł (2). ◊ 3 pl m pers namiotali (1). ◊ part praet act namiotåwszy (3). ◊ impers praet namiotåno (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde bez cytatu.

Miotnąć wiele (z subiektywnym odczuciem wielości) [czego (pl a. coli a. sg rzeczowników bezpostaciowych) a, wiele czego] (7):

namiotać na kogo, na co [w tym kogo (1), co (żywotne) (1), co (nieżywotne: ogień) (1)] (3): Słáwoſz kazał ná iey grobie ogień wielki vdziáłáć/ wiele złotá ſrebrá y innych ſkárbow ná ogień námiotał/ ofiáruiąc ią iey bogini Klimbie. BielKron 321, 72v; Y przywiedli ie ku Ieſuſowi/ á námiotawſzy [iactantes] ſwych ſzat ná oślę wſadzili Ieſuſa BudNT Luc 19/35.

namiotać w co (2): BielKron 314v; Nuż też ćwikiełki w piec námiotawſzy/ á dobrze przypiekſzy nadobnie ochędożyć/ w tálerzyki nákráiáć/ tákże w fáſecżkę vłożyć RejZwierc 110v.

Zwrot: »ognia namiotać« (1): vderzył ná cżęść Tureckich namiothow/ ſzkodę im wielką pocżynił/ ogniá námiotał/ ludzi pobił BielKron 250.
W przen [komu] (1): bo im [posłom] namiotano wiele rzetzi ad opreſsionem az ſtrach tzitaiatz. PaprUp Lv.

Synonim: narzucać.

Formacje współrdzenne cf MIOTAĆ.

Cf [NAMIOTANY]

TK