[zaloguj się]
[pdf]

MONTANUS (13)sb m

Montanus (10) [w znacz. 1.], montan a. montanus (3).

Zawsze M-.

Teksty nie oznaczają ó; a pochylone.

Fleksja
sg pl
N Montånus montåni
G montån(o)w
A Montåna, Montanum

sg N Montånus (7). ◊ A Montåna (1), (lat.) Montanum (2). ◊ pl N montåni (1). ◊ G montån(o)w (2).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. n-pers Montanus z Frygii, kapłan pogański, następnie ochrzczony, który ogłosił się ok. 156 r. wysłannikiem Ducha Swiętego. Przygotowując chrześcijan na bliskie przyjście Chrystusa wymagał od swoich zwolenników surowej ascezy (10): KromRozm II ſ2v, v4v; Vczył Montanus [...] iż wtore małżeńſtwo yeſt przećiwko bogu/ á iż on był duch S. przez páná Kryſtuſá obyecány. A yego tey náuki yęłá ſye byłá wſſyſtká podobna Phrygia KromRozm III E2v, E2v marg; KrowObr A4; GrzegRóżn G2v; A ták onći tho Mons nieſláchetny vpadł on Montanus Kácerz y s pomocniki ſwemi/ z onymi Mánicheuſzmi/ z onymi Wálentianiany/ y z inymi ktorzy vpadli z ogniem fáłſzywych náuk ſwoich RejAp 74; WujJud 89 marg, 193; NiemObr 75.
2. Człowiek sekty religijnej założonej przez Montanusa z Frygii (3): Tertulianus rodem z Afryki z miáſtá Kártago/ ten będąc krześćiáninem náſtąpił ná ſektę Montanow. BielKron 150v; Wálentiniani/ Montani/ Mánichei kácerze RejAp Ff3; WujJud 89.

Synonim cf MONTANISTA.

Cf MONTANISTA, MONTENSY

AKtt