[zaloguj się]
[pdf]

MUFTY (3) sb m

mufty (1), muchty (2); mufty ReszPrz; muchty BielSpr (2).

Fleksja
sg pl
N muchty
G mufty
A mufty

[sg G mufty.] ◊ pl N muchty (2). ◊ A mufty (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XVIII w.

Tytuł uczonego muzułmańskiego, znαwcy Korαnu i prawa koranicznego, wydającego orzeczenia i udzielającego porad w trudnych kwestiach religijno prawnych (z arab. mufti) (3): Muchty. BielSpr 50v marg; [á ten [wyrok] z ſobą przyniosł/ porádźiwſzy ſię pierwey Muffty ſwego (á ták zową nayſtárſzego ſwego kśiędzá/ ktory ieſt iáko v nas Papież Rzymſki) BusLic 13].

W połączeniu szeregowym (1): A Turcy przedſię/ iáko porządnieyſzy/ máią ſwoie porządne (wedla ich błędu mowię) poſłańce y náznácżone Muffty/ Kády/ y Tábeáminy ReszPrz 44.

Wyrażenie: »muchty modery« (1): Są też drudzy ktore zową Muchty Modery/ iáko Doktorowie/ co vznawáią Zakon y Práwo ich obycżáiem BielSpr 50v.

AKtt