[zaloguj się]
[pdf]

MUSNĄĆ (2) vb pf

Fleksja
inf musnąć
impersonalis
muśni(o)no

inf musnąć (1). ◊ [fut 3 sg muśnie.] ◊ impers muśni(o)no (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Pogłaskać; tu w przen (2): [Idźcieſz wy przodkiem o Polacy mężni/ [...] Poydzieć y Mázur wáſz mężny brát miły/ S ſzárſzunem s kiycem ſkoſztuie ſwey śiły/ Przedśię bodło/ miećż/ pukawká v niego/ Nie chybić ſwego. A Zmodź y Lotwá choć ſie zdádzą grubi/ Lecż lepiey muſnie niżli Hiſzpan drugi StryjGoniec U3.]
Zwroty: »konwie musnąć« = upić się (1): (nagł) Opiły. (–) Brácie nápoły ſzáleię/ Kiedy brzuchá nie doleię/ Y nie mogłbych ſmácżno vſnąć/ Gdibych niemiał konwie muſnąć RejZwierc [233].

»musnąć [kogo] po kalecie« = zabrać pieniądze, tu: ukarać grzywną; (at)tondere, deartuare, emungere, exhaurire, nudare, orbare, (di-, ex)spoliare, tangere, viduare Cn (1): Karano go [złodzieja] ná zdrowiu y też ná monećie/ Kiedy go więc muśniono znácznie po kálećie. KlonWor 18.

Formacje współrdzenne cf MUSKAĆ.

JB