![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: NARUSZYĆ SIĘ | Następne hasło: NARWANY » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
NARWAĆ (7) vb pf
Oba a jasne.
Fleksja
| inf | narwać |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | narwåł |
inf narwać (3). ◊ fut 3 sg narwie (1). ◊ praet 3 sg m narwåł (3).
Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVIII w.
Zrywając zebrać wiele (z subiektywnym odczuciem wielości) [czego (pl a. coll a. sg rzeczownika bezpostaciowego)] (7): Ogrodnik to hnet vdziáłał/ Szedł ná ogrod źiela nárwał BierEz C; FalZioł I 155d; Ruben ſtárſzy ſyn ſzedł ná pole y nárwał iágod/ [...] ktore zową Mandragora BielKron 15, [852], 299.
narwać w co (1): Więc rzepy miáſto przepiórek Nárwie w wácek y wkápturek RejRozpr H2.
narwać czym (1): Tákże ieſli wnidźieſz miedzy zboże cudze/ tedy możeſz nárwáć kłoſow ręką twą [decerpes spicas in manu tua]/ ále ſierpá nie zápuſzczay w cudze żniwo. BibRadz Deut 28/25.
W charakterystycznych połączeniach: narwać gron, jagod, kłosow, rzepy, trawy, ziela (2); narwać ręką.
Formacje współrdzenne cf RWAĆ.
Cf NARWANY
LW