![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: [NASTRĘCZAĆ] | Następne hasło: [NASTRĘTNY] » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
NASTRĘCZYĆ (4) vb pf
a jasne.
Fleksja
| inf | nastręczyć |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | nastręczył |
inf nastręczyć (3). ◊ praet 3 sg m nastręczył (1).
Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.
Znaczenia
Zalecić, podsunąć, naraić [kogo, co] (4): Testes suppeditare, Náſtręczić świádków. Mącz 434d.
nastręczyć komu (3): Mącz 222c; od Chęcin oderwał Podkanclerzy Folwark [...] ynastręczył go komu inszęmu ActReg 61. Cf Zwrot.
Zwrot: »nastręczyć [komu] żonę« (1): Apparare nuptias alicui, Ziednáć komu weſele/ náſtręczić mu żonę. Mącz 279d.
Formacje współrdzenne cf STRĘCZYĆ.
JR, TK