[zaloguj się]
[pdf]

NARAIĆ (3) vb pf

Oba a jasne.

Fleksja
inf naraić
praet
sg
3 m naraił

inf naraić (1). ◊ fut 1 sg naraję (1). ◊ praet 3 sg m naraił (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII(XVIII) ‒ XVIII w.

Nastręczyć, polecić komuś [kogo, co] (3):

naraić do kogo (1): Do tego [Democyllusa] was náráię/ gdyście vrodliwi/ Do pićia y iedzenia/ kwoli mu teſkliwi. PaxLiz D.

Zwrot: »naraić za małżonkę [komu]; [[komu] żonę naraić]« (1): BielKron 375; [Zda mi ſię żeby [św. Wojciech i Stanisław] nie mieli zá żywota mieyſcá we Zborze wáſzym/ chybá iżbyśćie im teraz po śmierći chćieli żony náráić/ áby mogli v was być Biſkupámi ŁaszczOkulary C3v].
Szereg: »naraić i zmowić« (1): dla pewnieyſzey przyiáźni/ [papież] náráił y zmowił Elżbietę corę Boguſłáwowę Kſyążęćiá Stolpeńſkiego/ [...] zá małzonkę Kárłowi Ceſárzowi BielKron 375.
Przen (1):
Zwrot:»[komu] naraić z gębę chleba« = zapewnie dosyć pożywienia: Gdyż iuż widźiſz cżego nam potrzebá/ Zechćieyże nam náráić/ kędy zgębę chlebá. PaxLiz D.

Synonimy: nakłonić, namowić, nastręczyć.

Formacje współrdzenne cf RAIĆ.

Cf [NARAJENIE], [NARAJONY]

DJ