[zaloguj się]
[pdf]

NATRĄCIĆ (3) vb pf

a jasne.

Fleksja
inf natręcić, natrącić
impersonalis
praet natrąciło się, jest natrąc(o)no

inf natręcić (1), [natrącić]. ◊ fut 3 sg natrąci (2). ◊ [impers praet natrąciło się, jest natrąc(o)no.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w.

1. Wspomnieć, nadmienić, uczynić wzmiankę (1):

[natrącić o czym: O czem przy texcie nieco ieſt natrącono (marg Mal) dotkniono (–) MurzNT 49v; Otwin(?)Erot 110.]

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): Natrąci ze się wyrozumiało ex Archiduce Maximiliano, ze on a pacificatione non est alienus ActReg 149.

[Zwrot: »nieco, troszkę natrącić« (1:1): Lec to doſic troſzkę natrącić (marg Mal) dotknącz. (–) MurzNT 34v, 49v; Więcej tam rozmów jeszcze o tem było, Ale się teraz troszkę natrąciło, żeby go potem łatwiej poznano, Gdyby go mówiąc o tem usłyszáno. Otwin(?)Erot 110.]
2. Trochę uszkodzić, nadwerężyć [czego] (1): [człowiek] ſkacząc niebácznie/ goléni nátrąći GosłCast 42.
3. Lekko trącając umieścić na właściwym miejscu (o zwichniętym stawie) [komu czym] (1): A thák ieſliś zá świeżá wypłecenié obaczył/ kolánem mu záś możeſz nátręćic/ álbo ſzydłem zákol práwie przećiw ſtáwowi/ onéy łopátki. SienLek 170.

Synonim: 1. dotknąć, nadmienić, napomknąć, natuknąć, przypomnieć.

Formacje współrdzenne cf TRĄCIĆ.

DD, JR