[zaloguj się]
[pdf]

NAWETOWAĆ (2) vb pf

Pierwsze a jasne; teksty nie oznaczają é.

Fleksja

fut [1 sg nawetuję [zapis: -e].] ◊ 3 sg nawetuje (1). ◊ [pass fut 3 pl nawetują sie.] ◊ con 3 sg n a. impers con by sie nawetowało (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Powetować, nagrodzić stratę (2):

[nawetować komu czego: A náwetuie wam lat [reddam vobis annos] ktore poiádłá ſzáráńcża Leop Ioel 2/25.

nawetować czym: O ſwięteſz to tedy vboſtwo/ ſwięty płacż [...] ſwięte niepokoić/ ktore ſie nam tákowemi bogáctwy pociechámi/ nagrodámi/ z łáſki á dobroci niebieſkiego Oycá náwetuią. GrzegŻarnPos 1582 701.

Zwrot: »[komu co] okwicie nawetować«: Bo ieśli ſię im [sługom] nie zſtánie doſtátecżna wiernośći ich od pánow nagrodá: maią Páná w niebie ktory im to wſzytko nágrodźi y okwićie náwetuie. GrzegŻarnPos 1597 67 (Linde).
Szereg: »nagrodzić i nawetować«: GrzegŻarnPos 1597 67 cf Zwrot.]
a. W stosunku do samego siebie: powetować sobie (2): toż dopirko z roſtropnym vważeniem á rozmyſlnie rádj ſzukáć a przycżyny/ iákoby ſie to [zelżywość] poććiwie náwetowáło RejZwierc 80v.

nawetować czego czym (1): A Pan ácż długo cżeka/ bowiem miłoſierny ieſt/ ále też záſię thák o nim powiedáią/ iż onego cżekánia ſwego rad náwetuie ſowitą ſrogoſcią ſwoią. RejZwierc 262.

Synonim: nagrodzić.

Formaeje współrdzenne cf WETOWAĆ.

RS