[zaloguj się]
[pdf]

NAWILEĆ (4) vb pf

a jasne.

Fleksja
praet
sg
2 m -ś nawilåł
3 m nawilåł
n nawilało

praet 2 sg m -ś nawilåł (1). ◊ 3 sg m nawilåł (1). n nawilało (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w. (z Cn).

Oszaleć, stracić rozum; externari Cn (4): Civitas rabie contacta, Náwiláło/ oſzáláło/ etć. Mącz 440a; [(did) Piast. (–) O, miły gościu, nie dziwuj sie temu: już to siedm set lat, jakom tu nie był. (–) Nawilał! (‒) Ba, nie nawilał: prawdęć mówię. PismaPolit 467; Łatwie o pokój z królem sprawiedliwym, któryć się zawsze okazał prawdziwym, o wielkie krzywdy nieraz cię odsyłał, a tyś nawilał. OtwinPis 29].

Bezpodmiotowo [komu] (1): Tu pol homo non es sobrius Wieręś ſie podobno vpił/ wierzeć náwiłáło. Mącz 398a.

Fraza: »albo(ć) nawilał« [pytanie retoryczne wyrażające zdziwienie czyimś nierozsądnym postępowaniem] (2): BielKom F4v; Ale rzece kto/ coż mu ſye márzy o tym dniu ſądnym/ álboć náwilał/ ázaż przedtym niebyło Sektarzow doſyć/ á wżdy ſądny dźień nieprzyſzedł? LeovPrzep G3v.

Formacja współrdzenna: nawilić.

Cf NAWILAŁY

RS