[zaloguj się]
[pdf]

NIEPOBOŻNIK (2) sb m

e oraz oba o jasne.

Fleksja
sg pl
N niepobożnik niepobożnicy

[sg N niepobożnik.] ◊ pl N niepobożnicy (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII w.

Postępujący nie po bożemu; niewierzący; człowiek zły, wszetecznik (2): Iemu kwóli miedzy wámi/ Są drudzy pijánicámi/ Mordérze y wſzetecznicy/ Hárdźi/ y niepobożnicy. KochMRot B2; [Thák záſię/ Gdy niepobożnik [impius] odwroći ſię od niepráwośći ſwoiey [...] ożywi duſzę ſwoię. BibRadz Ez 18/27 (Linde)].

W przeciwstawieniu: »niewinni a cnotliwi ludzie ... niepobożnicy« (1): Cżemu niewinne á cnotliwe ludzie bijećie niepobożnicy? SkarŻyw 70.

Synonimy: sprosnik, wszetecznik.

Cf NIEPOBOŻNY

TG