[zaloguj się]
[pdf]

ROZBUJAĆ SIĘ (8) vb pf

sie (7), się (1).

o prawdopodobnie jasne (tak w roz-).

Fleksja
praet
sg
3 m rozbujåł się
plusq
sg pl
3 m był się rozbujåł m pers rozbujali się byli

fut 3 sg rozbujå się (3). ◊ 3 pl rozbujają się (2). ◊ praet 3 sg m rozbujåł się (1). ◊ plusq [3 sg m był się rozbujåł.] ◊ 3 pl m pers rozbujali się byli (1). ◊ part praet act rozbujåwszy się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (dwa z niżej notowanych przykładów).

1. Stracić hamulce moralne, oddać się całkowicie przyjemnościom (8): Bo gdzye ſie więc ſwawola rozbuia pátronom/ Wnet będzye y s koſciołá ſpelunká latronum. RejWiz 74, 129v; s ktorych roſkoſzy rozbuiáli ſie byli ták bárzo kupcy miáſtá tego nędznego/ że iuż nic o Bogu [...] nie wiedzieli. RejAp 148v; A kto ſie bárzo rozbuia w pogodę/ Ten záſię ſkrzydłá powieſi w przygodę. KochSz C3v.

rozbujać się przeciw komu (1): Bo zbeſtwiwſzy ſię w Chriſtuśie (marg) rozbuiawſzy ſię przećiw Chriſtuſowi. (–) chcą [wdowy] zá mąż iść WujNT 1.Tim 5/11.

rozbujać się w czym [= wskutek czego] (3): RejJóz K7v; gdy ſie rozrodził narod ludzki á rozbuiał ſie w roſkoſzach ſwiátá tego/ y chcieli ſobie zbudowáć wieżę/ ktoraby [...] RejPos 149v; RejZwierc [203]v.

W porównaniu (1): iż ſie ludzye rozbuiáią iáko tłuśći wołowie w zbytkoch ſwoich RejZwierc [203]v.

2. [Nabrać ochoty do ruchu: Bowiem pſzcżoły młode źle opátrzone rozbuiawſzy śię rády precż vćiekáią. Cresc 1571 604 (Linde).
Przen: Rzucić się, zaatakować [na kogo]: jako sie też był Mars duchowny rozbujał na ewanieliki w Wilnie roku 81 Apolog 6.]

Synonim: 1. rozpuścić się.

Formacje współrdzenne cf BUJAĆ.

KW, (LWil)