[zaloguj się]
[pdf]

NIEUCZCZENIE (5) sb n

nieuczczenie (3), nieuczcienie (1), nieućcienie (1); nieuczczenie UstPraw, KwiatKsiąż, SarnStat; nieuczcienie OpecŻyw; nieućcienie RejPos.

Zawsze w pisowni łącznej.

Pierwsze i drugie e jasne, końcowe pochylone.

Fleksja
sg
G nieuczczeniå
A nieuczczenié
L nieuczczeniu

sg G nieuczczeniå (1). ◊ A nieuczczenié (2). ◊ L nieuczczeniu (2).

Sł sp, Cn, Linde brak.

Brak poszanowania, lekceważenie, wzgarda; zbeszczeszczenie (5):

nieuczczenie kogo, czego (4): O wielmożny maieſtácie/ iakos ty dzis vtlucżon iako może twá niewinnoſtz cirpietz takowé ſromocenijé/ iako może ocietz cirpietz takowé nieucżcienijé ſyna ſwégo. OpecŻyw 123v; UstPraw B4v; Gniew Páńſki zá nieućcienie [!] ſwiąt. RejPos [226]v marg; (żp) Ziemſkiego práwá Kśięgi dźieśiąte o Nieucczeniu ſądu. (‒) VStáwiamy też: iż ieſli kto v ſądu kórd wyymie/ á nikogo nie ráni/ áby tákowy ná łáſce náſzéy był. SarnStat 787.

Szereg: »wzgardzenie i nieuczczenie« (1): poniewaſz [młodzieniaszkowie] chcą byc nad inſze widziani/ ſą teſz wſtydliwi: ábowięm ſię wzgardzenia y nieuczczenia boyą/ pámiętayąc ná karánia świeże miſtrzowe/ y rodzicow KwiatKsiąż C3.

Synonimy: lekkość, nieposzanowanie, sromocenie, wzgardzenie.

Cf NIEUCZCIWOŚĆ, 2. UCZCZENIE

KK