[zaloguj się]
[pdf]

ROZCZYNIĆ (2) vb pf

o jasne.

Fleksja
inf rozczynić
imperativus
sg
2 rozczyń

[inf rozczynić.] ◊ imp 2 sg rozczyń (2).

Sł stp w innych znaczeniach, Cn s.v. rzadko, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w.

Zmieszać rozdrobnioną substancję z wodą; subigere Cn [co] (2): [Abowiem gdy raz [glina] vſchnie/ trudno ią iuż maſz rozcżynić SienHerb 600b.]
a. O cieście do pieczenia; conspergere PolAnt (2): wźiąwſzy trzy miárki mąki pythlowáney/ rozczyń ią/ á nápiecz podpłomykow. BibRadz Gen 18/6; BudBib Gen 18/6.

Synonim: rozprawić.

Formacje współrdzenne cf CZYNIĆ.

Cf ROZCZYNIONY

KW, (LWil)