[zaloguj się]
[pdf]

OBJEŻDNIK (2) sb m

objeżdnik (1), objeznik (1) Mącz (1:1).

o oraz e jasne.

Fleksja
sg pl
N objeznik objeżdnicy

sg N objeznik (1). ◊ pl N objeżdnicy (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów).

Jeździec, ujeżdżacz koni (2): Desultor, Obyeznik/ który vmie konie młode obyezdżáć. Mącz 365b; [Desultor, ein Roßbereiter. Pol. obieżdnik/ máſztálerz. Volck 555].
Wyrażenie: »objeżdnik koni« (1): Desultores, Obyeżdnicy koni/ których yeſt ten obyczay że ſtáwiáyą zrzebcá podle konia/ á zniego ná zrzebcá prętko wskákuyą/ á ták go oſiádáyą. Mącz 365b.

Synonimy cf OBJEŻDŻACZ.

Cf OBJEŻDŻACZ

JB