obmowić się u kogo (2): abyśmy się u WKM naszego MP z tego obmowili, żeśmy nie są ci, prze ktore by sejmy dochodzić nie miały. Diar 75. Cf obmowić się u kogo czym.

obmowić się u kogo czym (1): Tym wiérſzem/ cny Márſzałku/ chćiałem ſye v ćiebie Obmówić: á ty też méy rozumiéy potrzebie. KochMarsz 155.

obmowić się komu (3): Alekſander lepak dla milcżenia/ ręką zmachnąwſzy chciał ſię obmowić ludowi [Alexander concutiens manum volebat rationari populo]. BudNT Act 19/33. Cf obmowić się komu z czego, obmowić się komu czym.

obmowić się komu z czego (1): Rzymyánye też chcąc ſye Grekom obmowić s przodká ſwego Romuluſá ktorego oni myeli zá bękártá/ ćwyerdzili to mocnye/ żeby myał był mieć oycá Marſá. GliczKsiąż B5v.

obmowić się komu czym (1): SThánę ia ná ſtraży mey/ á będę ſtał ná báſzćie/ y będę ſzpiegował ábych obacżył co mi powiedzą/ y cżem bych ſię miał obmowić temu co mię káráć będźie [et quid respondeam arguenti contra me]. BibRadz Hab 2/1.

obmowić się czym (5): Ale gdyż tym obżyrcom á pijánicom ták ſie bárzo podobáią mieyſcá piſmá ſwiętego/ ktoremi iákoby ſie zálecáć miáło/ [...] niepomierne vżywánie winá/ áby ſie thylko imi obmowić mogli RejPosWstaw 44. Cf obmowić się u kogo czym, obmowić się komu czym, Zwrot.

obmowić się przed kim w czym (1): zdało się nam za barzo potrzebne przed WKM w tej rzeczy słusznie, jaśnie a prawdziwie się obmowić. Diar 65.

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): Diar 75 cſ obmowić się u kogo.