[zaloguj się]
[pdf]

OBUĆ SIĘ (6) vb pf

się (3), sie (3).

o jasne.

Fleksja
inf obuć się
praet
sg
2 m -ś się obuł
3 m obuł się
imperativus
sg
2 obuj się
conditionalis
pl
3 m pers by się obuli

[inf obuć się.] ◊ fut 3 sg obuje się (1). ◊ praet 2 sg -ś się obuł (1). ◊ 3 sg m obuł się (1). ◊ imp 2 sg obuj się (1). ◊ con 3 pl m pers by się obuli (1). ◊ part praet act obuwszy się (1).

Sł stp s.v. obuć, Cn brak, Linde XVI w. s.v. obuć.

1. Włożyć sobie na nogi obuwie; calceare se Vulg (5): bylo przykázáno w ſtarym zákonie/ aby to iagnię iedziono/ obuwſſy ſie/ ſtoiątz/ dzierzátz [!] kije w ręku/ iakoby mieli natychmiáſt precż bieżetz. OpecŻyw 90v.
Zwroty: »obuć się w boty, w skornie, w trzewiki« = calceari sandaliis Vulg [szyk 2:1] (1:1:1): Fortuná gdy pochlebuie/ Iuż pewnego więźniá cżuie/ Ktorym by Máłpá kugluie/ Kiedy ſie w boty obuie. RejZwierc 232v; WerGośc 223; WujNT Mar 6/9.

»obuć się w ubranie« (1): rzekł Angioł do niego: Opáſz ſie á obuy ſie w vbránie twoie [Praecingere et calcea te caligas tuas.]. Leop Act 12/8.

[Przen:
Zwrot: »konwią się obuć« = upić się: Pluſkwy/ ogniem z ćiány dołay/ A do kárcżmy ie wywołay. Chłop da pokoy bo nie cżuie/ Konwią ſie dobrze obuie. BielawMyśl Ev.]
2. Przebrać się za kogoś, udawać kogoś [w kogo] (1):

W przeciwstawieniu: »obuć się ... wyzuć się« (1): przeto iákoś ſię wſkok w Skárbká obuł, Ták ſię záś z Skárbká wyzuy. CiekPotr 74.

Formacje współrdzenne cf OBUĆ.

JR