[zaloguj się]
[pdf]

ROZGODZIĆ (3) vb pf

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w roz- oraz godzić).

Fleksja
plusq
sg
3 m był rozgodził
conditionalis
sg
3 m by rozgodził

fut 1 pl rozgodzimy (1). ◊ plusq 3 sg m był rozgodził (1). ◊ con 3 sg m by rozgodził (1).

Sł stp: rozgodzić, ozgodzić, Cn, Linde brak.

1. Pogodzić; przen [co w kim] (1): wilkoſći ty dźiwną miárą wnim był rozgodźił [Bóg w człowieku]/ iż ſye ieden żywioł drugim nieprzećiwiał SienLek 1v.
2. Rozsądzić, doprowadzając do zgody [co] (1):
Zwrot: »sprawiedliwie rozgodzić« (1): Y dáli śię ná ſędziego/ Małpieżá bárzo mądrego: Iżby ie on o to ſądził/ Spráwiedliwie rzecż rozgodził. BierEz N3v.
3. Użyć zgodnie z możliwościami [co (żywotne)] (1): Lew rzekł/ Pánie Woiewodá/ Wſzyſcyć dobrzy gdzie ieſt zgodá: Y tym [zającowi i osłu] vrzędy naydziemy/ A dobrze ie rozgodzimy BierEz S2.

Formacje współrdzenne cf GODZIĆ.

Cf ROZGODZENIE

MN