Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ROZGROMION

Następne hasło: [ROZGRUCH] »

ROZGROMIONY (6) part praet pass pf

rozgromiony (5), rozgromion (1).

Wszystkie o jasne.

Fleksja

sg
f	N	rozgromiona	n	N	rozgromioné

pl
N	m pers	rozgromieni
N	subst	rozgromion(e)
G		rozgromionych
A	subst	rozgromion(e)

sg f N (praed) rozgromiona (1). ◊ n N rozgromioné (1). ◊ pl N m pers rozgromieni (2). subst rozgromion(e) (1). ◊ [G rozgromionych]. ◊ A subst rozgromion(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde w objaśnieniu s.v. rozgromieniec.

Znaczenia

Pokonany, zwyciężony (o wojskach) (6)

Pokonany, zwyciężony (o wojskach) (6): A gdy ſie [Słowacy, tj. Słowianie] vprzeſpiecżyli/ zebráli ſie ná nie Rzymiánie rozgromieni BielKron 338v; BielSpr 16; Y iuż było Moſkiewſkié woyſko rozgromioné/ Y polá pobitémi trupy nápełnioné. KochJez A2v; potym gdy ták Moſkwá rozgromioná byłá/ náſzy wzięli wozow 25000. StryjKron 772, 752; [Ieden Lácedemońcżyk w porażce dogániáiąc rozgromionych nieprzijaćioł/ w iednym z nich iuż chciał miecż vtopić PlutBBud 120].

Szereg: »rozgromiony i porażony« (1): Potym tákże ſie sſtáło/ ony woyſká márnie były rozgromione y ſproſnie poráżone RejZwierc 50.

Cf ROZGROMIĆ