[zaloguj się]
[pdf]

ODMIOTAĆ (6) vb pf

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze o prawdopodobnie jasne (tak w od-); a jasne.

Fleksja
inf odmiotać
imperativus
pl
2 odmieccie

inf odmiotać (2). ◊ fut 3 sg odmiece (1). ◊ imp 2 pl odmieccie (1). ◊ part praet act odmiotåwszy (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. odmieść.

Odrzucić, rzucając usunąć skądś [co] (6): gdy iey powiedźiano żem drzwi zákładł kámieniem/ mnimáłá bym iuż nie żyw był/ kazáłá drzwi dobyć á kámienie odmiotáć. BielKron 458, 372v; odmiecćie rozwáliny/ niech ſię żywot [tj. zakopany krzyż Pański] vkaże. SkarŻyw 398.

odmiotać komu (1): á gdy by ſie w ten cżás ſnieg wielki tráfił/ każe [Moskwa] ſługom ſnieg od miotáć poſłowi BielKron 434v.

Zwroty: [»odmiotać bronie«: záſtánowili ſie byli trochę Tátárowie/ ále gdy ich Ruś odbieżáłá/ y oni poſzli/ odmiotawſzy od śiebie bronie. BielKron 1597 191 (Linde).]

»odmiotać od siebie« (1): przetho wſzytcy [Tatarowie] pierzchnęli iáko ſzaleni odmiotawſzy od ſiebie zbroię BielKron 364v; [BielKron 1597 191].

Przen (1):
Zwrot: »precz odmiotać« (1): Sroká gdy głodna ſzcżebyece/ Wſzytki ſtráchy precż odmiece/ Ku domowi przyſkákuie/ Gdzye ſwoię żywność pocżuie BielKom A2.

Synonim: odrzucić.

Formacje współrdzenne cf MIOTAĆ.

MP