[zaloguj się]
[pdf]

ODPORNIK sb m

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze o prawdopodobnie jasne (tak w od-).

Fleksja
sg pl
N odpornik odpornicy
A odporniki

sg N odpornik. ◊ pl N odpornicy. ◊ A odporniki.

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI i XVIII w.

Ten, kto się sprzeciwia, przeciwstawia, przeciwnik; refutator Cn [komu, czemu]: Bo też takowe odporniki żywotu Krystusewemu [!] od społeczności wiernych [Pismo Święte] oddziela na wielu miescach AktaSynod I 97.

W połączeniu szeregowym: Ale Boży przećiwnik s Kryſtuſem niezgodnik/ Duchowi ſwiętemu odpornik/ cżłowiecży ſzkodnik/ Szátan/ duch niemiłośći/ nieżycżliwośći/ niezgody/ ten miłość iáko gdzie może wſzędy pſował/ pſuie/ y pſowáć nieprzeſtawa GilPos 65 (Linde).

Wyrażenie: »zjewny odpornik«: z jakim ja sumnieniem służyć mogę świątośćmi tym, którzy są zjewni odpornicy Krystusewemu [!] żywotu cnemu [...], przeciwko któremu się postawują na odpór AktaSynod I 97.

Synonimy: nieprzyjaciel, przeciwnik, sprzeciwnik.

Cf [ODPORCA]

FP