[zaloguj się]
[pdf]

ODRADZIĆ (4) vb pf

o prawdopodobnie jasne (tak w od-); a jasne.

Fleksja
inf odradzić
praet
sg
3 m odradził

inf odradzić (2). ◊ praet 3 sg m odradził (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI(XVIII) w.

Poradzić komuś, żeby czegoś nie robił (i zwykle: skłonić go, aby odstąpił od zamiaru) [w tym: komu (3)] (4): Deiicere de sententia, Odrádźić Mącz 162b.

odradzić co (1): Cżego iey nikt odrádzić niemogł SkarŻyw 140.

Ze zdaniem dopełnieniowym zaprzeczonym (1): odrádźił vrzędom/ áby tego nie czynili. SkarKazSej 669a.

Z przytoczeniem (1): pozábijać ſię żołnierze ſámi ſpolnie chćieli. á on im temi ſłowy odrádźił: (Niewiem/ [...] coby zá vbłagánie duſzá tego miáłá/ ktory ſię. ſam zábija [...].) SkarKaz 328b.

Formacje współrdzenne cf RADZIĆ.

Cf [ODRADZON]

MP, RS