[zaloguj się]
[pdf]

ODSTĘPNIK (5) sb m

o prawdopodobnie jasne (tak w od-).

Fleksja
sg pl
N odstępnik odstępnicy
G odstępnik(o)w

sg N odstępnik (2). ◊ pl N odstępnicy (2). ◊ G odstępnik(o)w (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Ten, kto się wyłamał, sprzeniewierzył; apostata, defector, desertor Cn (5): Lucyper pierwſzy wynáleſcá grzechu y odſtępnik rzekł: ia nic przypiſać Bogu nie chcę/ ále rowny iemu będę SkarŻyw 258; [Wſſyſcy ći kxiążętá ſą odſtępnicy [declinantes]/ á chodzący zdrádliwie Leop Ier 6/28 (Linde)].
a. Ten, kto wystąpił z jedności wiary; odszczepieniec, heretyk (4): Co y ſam miſtrz narodu ich [niemieckiego]/ pierwſzy odſtępnik ſzátáńſki [tj. Luter]/ rad nie rad wyznáć w iednym kazániu ſwym piſánym muśiał. SkarKazSej 688a.
Wyrażenie: »odstępnik od wiary« (1): ná ták wiele ludźi heretyckich/ y odſtępnikow od wiáry y przymierza/ ktore z Pánem Bogiem y kośćiołem iego vczynili/ pátrzym. SkarKaz 120a.
Szereg: »oderwaniec i odstępnik« (2): y to ieſt haeretykom właſna/ że nie trwáią w iednym kośćiele Apoſtollkim/ ále wychodzą z ſpołecznośći wiernych (marg) Haeretycy oderwáncy y odſtępnicy. (–) WujNT 836, Yyyyy4v.

Synonimy cf ODSTĘPCA.

Cf ODSTĘPCA, [ODSTĘPIENIEC], ODSTĘPIEŃ

MM